Motor Legends Imola - 18 April 2018
Uitstap naar Motor Legends te Imola.
Onze ex secretaris, Giulio, die ondertussen voorzitter geworden is, kwam ergens in januari met het idee om een uitstapje te doen naar circuit Imola waar de eerste meeting van oldtimer racewagens te zien was in een nieuw format. Dit naar analogie van Historic rallywagens events. Het is trouwens dezelfde organisatie, Masters Historic races, die dit evenement organiseert. Het was een alles omvattend evenement met o.a. deelname van de vroegere groep 5 racewagens, F1 wagens uit vervlogen tijden, racemotoren vanaf de 60er jaren tot eind de 70er jaren. Dit aangevuld met de jongere WEC deelnemers, Ferrari Clienti F1, FXXK, FXXK Evo en nog zoveel meer. Het was een indrukwekkende line up. Ook tal van oud racepiloten en ingenieurs tekenden present. Maar goed, terug naar het begin.
Giulio dokterde een 12 puntenprogramma uit en aangezien dit geen organisatie in clubverband was, werd het ook niet online gezet. Op 18 april namen we, Giulio, Jos en Guy, dan het vliegtuig vanaf Charleroi richting Bergamo. Na een vlotte vlucht en het afhalen van een huurvoertuig, een Fiat 500 L, reden we richting Monza. We zaten hier wel met een krappe tijdslimiet maar als het verkeer het toeliet, konden we enkele rondjes onder begeleiding over de legendarische kombaan rijden. We haalden het net niet en reden dan maar door naar Caprino Bergamasco waar we een ontmoeting hadden gepland met de grootste Italiaanse Ferrari club. Na een mooie rit door het Italiaans berglandschap checkten we eerst in ons hotel voor een nacht. Hierna reden we door naar het oude stadsgedeelte waar hun clublokaal gevestigd is. We werden hartelijk ontvangen in hun clublokaal waarna we uitgenodigd werden om samen iets te gaan eten.
Daags nadien gingen we naar het standbeeld van Enzo Ferrari, dat er opgericht werd op 26 juni 2016. Er werden enkele mooie plaatjes geschoten waarna we afscheid namen van de mensen van Club Caprino Bergamasco. Hierna reden we verder richting Milaan waar we een bezoek brachten aan het museum van Alfa Romeo. Na enig oponthoud op de snelweg stopten we dan aan het museum. Het is, volgens mij, een van de betere automuseums dat ik ooit al bezocht heb. Degelijk ingericht, mooie exclusieve wagens met een degelijke uitleg over de historie van Alfa Romeo dit zowel betreffende hun racehistorie als hun productiemodellen van door de jaren heen. Nadien gingen we nog een broodje eten in hun cafetaria en reden we dan verder naar Turijn waar Pininfarina gevestigd is. Het was een trip van iets meer dan 230 km.. We mochten hier een kijkje nemen in hun tentoonstellingsruimte. De tentoongestelde wagens waren van exclusieve kwaliteit maar we bleven toch iets op onze honger zitten gewoonweg omdat we er iets meer van verwacht hadden. Dit komt ook omdat Pininfarina meerdere modellen uitleent aan andere musea zoals die van Alfa Romeo, Ferrari, Lamborghini en andere. Normaal gezien zouden ook nog naar het Museo Nazionale dell’ automobile gaan in Turijn maar wegens tijdsgebrek hebben we dit moeten overslaan. Niet getreurd echter want Giulio had nog iets in petto waarvan we stijl achterover zouden slaan.
We reden verder naar Pavia waar we gingen avondeten in een bekend restaurant. Eenmaal daar aangekomen ging Giulio het restaurant binnen en zei dat we mee moesten komen. Na een kennismaking met de zaakvoerder troonde hij, de zaakvoerder, ons mee naar zijn kelder. Al snel zagen we memorabilia staan van piloten zoals J. Hunt, M.Schumacher, G. Villeneuve, en N. Mansell. Overalls, helmen alles stond er en was origineel. We liepen de volgende ruimte in en daar, geloof het of niet, zakte ons de broek op de knieën. De reserve Williams F1 FW 16 van Ayrton Senna uit 1994 stond daar in zijn volle glorie. Ongelooflijk maar waar. De eigenaar vertelde ons dat hij hem wist te kopen via goede relaties met het team. Zij waren het ook die de wagen daar volledig in elkaar gezet hadden want het was onmogelijk om de wagen in een stuk op zijn nieuwe standplaats te krijgen. Het had 2 dagen geduurd eer dat ze hem volledig terug in elkaar gezet hadden. Originele papieren en alles was er bij. Ongelooflijk, in een gewelfde kelder op het stadsplein van Pavia, je houdt het gewoonweg niet voor mogelijk dat je hier zoiets tegenkomt. Jos en ik bedankten Giulio uit de grond van ons hart omdat hij ons tot hier had gebracht. Van een verrassing gesproken, awel dit was er eentje van formaat. Na ons avondmaal gingen we terug naar ons voertuig want we moesten nog enkele km. rijden eer we aan ons hotelletje aankwamen.
Vandaag reden we naar het kleine maar mooie circuit van Varano, waar we de deelnemers van de Old timer rally Terre Di Canossa opwachtten. Het is een exclusieve meeting waarvan het aantal deelnemers beperkt wordt tot 100 en waarvan de wagens door de organisatie zelf uitgezocht worden. Degelijk en exclusief materiaal, Italiaans, Frans, Duits, Engels, Tjechisch, reed er aan ons voorbij en ik moet zeggen, ze deden het niet aan een slakkengangetje. Hierna zetten we onze tocht verder en hielden halt bij Dallara. Jep, zij zijn degene die o.a. de chassis maken voor de Indycars, de Haas F1 enmeerdere andere eenzitters alsook van sportscars. Ze hebben zelfs een supercar gebouwd. Het houdt dus niet op met wat we allemaal voor de voeten kregen. Ondertussen was het reeds middag geworden en gingen we een hapje eten vooraleer we onze tocht verder zetten richting Modena. Hier hadden we ook nog enkele afspraken. Als eerste hielden we halt bij Bachelli & Villa. Hier restaureren ze Ferrari’s, Maserati’s en Lamborghinis. Zij waren het die de Ferrari 521 BBLM voorzagen van hun polyester koetswerk in opdracht van Ferrari. Ze werken trouwens nog steeds voor Ferrari. Het is een klein bedrijf met slechts 24 personeelsleden, we mochten alles bekijken en fotograferen, van het uitkleden tot de wederopbouw van de wagens en tot in de spuitcabines. We vroegen als we ter gelegenheid van ons aanstaande fabrieksbezoek hier langs mochten komen, maar de zaakvoerder wees dit vriendelijk af. Ook al omdat je hier geen 50 mensen kunt laten rondlopen zonder dat er ongelukken gebeuren. Wij kunnen dit beamen, de werkplaats staat vol en is eerder klein. Na ons geleid bezoek door de CEO himself, reden we dan verder richting Modena centrum waar we even halt hielden bij Maserati om inlichtingen in te winnen betreffende ons aanstaand fabrieksbezoek.
Hierna reden we dan verder naar Maranello om, en je gelooft het of niet, een ijsje te gaan eten. We gingen natuurlijk ook nog hier en daar even dag zeggen bij de voor ons bekende gezichten. Ons klein cafeetje mochten we natuurlijk ook niet overslaan. De zoon van de eigenares vertelde ons dat we juist te laat waren. De Indonesische ownersclub was pas 10 minuten de deur uit. Voor ons niet getreurd, de pint was lekker koel en smaakte ons. Hierna reden we verder naar Boni, voor velen onder ons ook reeds een gekend iemand. Het is hij die o.a. Aceto Balsamico van uitstekende kwaliteit verbouwd. Na een kort gesprek met hem en nadat Jos en ik een flesje van dat lekkere spul gekocht hadden, reden we verder naar ons hotel voor vanavond. Het door ons allen gekend Hotel Arthur. Na een hartelijke ontvangst maakten we ons op om in Ristorante Cacciatore te gaan avondeten. Natuurlijk werd er nog nagekaart over de afgelopen dag.
De volgende morgen na het ontbijt reden we dan richting Autodromo Internazionale Enzo e Dino Ferrari te Imola. Hier zouden we dan het “Motor Legend” event gaan bijwonen voor 2 dagen. Wat we er zagen, verblindde ons gewoon. Sportscars uit 70er jaren, F1 uit de 70 en 80er jaren, groep 5 wagens, Ferrari corse clienti, FXX, FXXK en de FXXK Evo, wagens die nu de WEC races rijden enz… De historie van Martini in de autosport, gaande over hun Lancia rallywagens, de Alfa Romeo F1, hun groep 5 racewagens en de Williams F1 van 2017. Niet te vergeten, er waren ook racemoto’s van de 60er en 70er jaren. Bekendheden zoals Arturo Merzario, Riccardo Patrese, Derek Hill, Rene Arnoux, Marc Gene, Jacky Ickx, Mauro Forghieri en nog anderen liepen hier allen op hun dooi gemak door de paddock. De ex Ferrari F1 312B1 was er ook samen met zijn eigenaar Paolo Barilla, van het wereldbekende pasta bedrijf. We liepen door de pitstraat, zaten op tribunes en wandelden een beetje rond. Het standbeeld van de betreurde Senna werd ook even aangedaan en verderop staat er nu ook een standbeeld van Gilles Villeneuve, ook hier hielden we even halt. Nadien wandelden we terug richting paddock en toen werd het stil. Een exacte replica van de 156 F1 sharknose bouwjaar 1961 stond recht voor ons. De wagen is voor 99% identiek aan de originele. Alles werd gebouwd via het aanschouwen van oude foto’s, want plannen bestaan er niet meer van. Het duurde meer dan 3 jaar eer hij klaar was en hij werd aangedreven door een 65° V6. We draaiden ons om en daar stond nummer 2 maar dan de 120° V6 versie. De wagens werden bestuurd door Derek Hill, zoon van de Ferrari F1wereldkampioen van 1961 Phill Hill en de andere door Arturo Merzario. ’s Avonds nadat de races voor de dag beëindigd waren, gingen zij het circuit op en het was voor zowel ons als de wagens iets onvergetelijks. Wij omdat we genoten van het schouwspel en zij omdat ze hier hun maidentrip maakten. De wagens hielden het wel niet lang vol en na 3 ronden hoorden of zagen we ze niet meer. Wij reden dan maar naar ons hotelletje dichtbij waar we in de buurt nog iets gingen eten.
‘s Morgens na een goede nachtrust en stevig ontbijt reden we terug naar Imola voor onze laatste dag. De eerste persoon die ik daar tegenkwam was de zoon van het bedrijf dat de 2 156 F1 sharknoses gemaakt had. Ik vroeg hem naar de reden van het uitvallen van beide wagens en hij vertelde spontaan dat ze beide uitgevallen waren door defecte benzinepompen, maar dat ze ’s namiddags nog enkele rondjes zouden rijden. We liepen nog even door de paddock om nadien in de persruimte deel te gaan nemen aan een gesprek onder leiding van een moderator. Een van de panelleden was Mauro Forghieri en een ander was onze Belgische trots Jacky Ickx. Tot afsluiting van dit gesprek was er nog een onvoorziene handtekensessie die toch wat uit de hand liep. Mevrouw Ickx, Khatja Nin, was er zo te zien niet onverdeeld gelukkig mee. Maar ja, wat wil je als je met zo’n legende gehuwd bent.
Op de baan was er plots een vreemd geluid te horen. Het kwam van een Pagani Huayra gevolgd door de Martini Lancia’s. Nadien stoven dan de racemoto’s de baan op. Indrukwekkend zeker als je die kerels nog nooit bezig hebt gezien, zoals ik. Honda’s, Yamaha’s, MV Augusta’s met o.a. Giacomo Augostini knalden over het circuit zoals in hun beste dagen. Nadien was het dan weer de beurt aan de sportscars en gemoedelijk kuierden we door de pitlane. Plots liepen we ongeveer tegen René Arnoux aan en even later kwamen we koppel Ickx - Nin ook weer tegen. Zij wandelden naar de box waar zijn ex Ferrari F1 312B1 stond. In de box ernaast stond de Lotus 25/R5 de wagen die de eerste officiële F1 won op Imola met achter het stuur Jim Clark. Plots was het hek van de dag. De 312B1 werd opgestart en even later vertrok hij vanuit zijn box nadat de Lotus dat al eerder gedaan had. Tot ieders verrassing waren de 2 sharknoses ook van de partij en het werd een geweldig zicht op de baan toen eerst de 312 B1 langskwam met nadien de 3 wagens uit 1961, sharknose, Lotus en weer sharknose. Iedereen waande zich terug in 1961, geweldig. Na enkele ronden kwam de Ferrari terug in de box en er volgde een pilotenwissel. De eigenaar, Paolo Barilla wisselde met Jacky Ickx en toen was het verhaal compleet. Hij terug in zijn wagen. Het was genieten ten top.
Nadat de wagens terug in de pitlane waren, sloeg de gekte compleet toe, iedereen zou en moest foto’s hebben van onze Belgische nationale held in zijn wagen. Ik wrong me tussen de beroepsfotografen door en maakte er enkele onvergetelijke foto’s. Nadien ging ik op mijn gemak naar sharnoses die er maar stonden te staan. Enkel een paar mecano’s van de Ferrari F1 clienti stonden bij de wagens maar ik kon ongegeneerd mooie foto’s maken. Nadien was het tijd voor ons om te vertrekken. We hadden nog een lange autorit, 210 km., voor de boeg naar het vliegveld van Treviso . We waren er tijdig voor onze vlucht maar we kregen te horen dat we met 4 uur vertraging gingen vertrekken wegens een panne aan het vliegtuig. Het kon voor ons de pret niet drukken want wij, Jos en ik, hadden dank zei Giulio er een prachtige onvergetelijke 4 daags op zitten. Tegen 5 uur ’s morgens zat ik, nadat ik iedereen gezond, wel en moe thuis had afgezet, in bed met nog steeds een smile op mijn gezicht.
